En küçüğünüzden

körpe yaşta derin duygular ağır geliyor bana..

Zorlanmayan şey gelişemezmiş öyle duydum, gelişmeye korkuyorum..

yardım edin diye bağırmak istiyorum bazen..kurtarın beni, ne ölüme hazırım ne yaşamaya  sanki..

ne nefes almaya gücüm var, ne son nefesimi vermeye cürretim, hürriyetim..

herşey yarım gibi, eksik gibi, buruk gibi..

HERŞEY

Kırdın beni hayat, sende kırdın, içindekilerle birlikte hoyratça..

Ama küçüğüm ben,

çok küçük.

Ağlıyorken başparmağının köküyle gözünü oyar gibi gözyaşını silen o küçük çocuk gibi küçüğüm,

Yeni uyandığında ağlayıp annesini arayan ve bulan o bebek kadar küçüğüm.

Ben çok küçüğüm ya, büyüdüm diye sarılmalar bende uzakta olmasın, başımı okşayanlar neden günden güne azaldı ki? Neden kimse beni bağrına basmıyor? Ben neden yalnızım? Neden şu koskoca, kalabalık dünyada bazen buz kadar soğuk, yenidoğan kadar savunmasız, deniz köpüklerince hırçın hissediyorum?

Kırmak istiyorum bu anlamsız zinciri, küçüğüm ben, büyüsemde küçüğüm, yaşım büyümekte olsada ben küçüğüm anne, ben küçüğüm baba, abla ben küçüğüm, nolur duyun beni..

ben büyümedim, hala küçüğüm ben,

çok küçük.